Το πινγκ πονγκ συγκαταλέγεται ανάμεσα στα τρία πιο δύσκολα αθλήματα. Ωστόσο αυτό δεν φαίνεται να επηρέασε και πολύ την Αρχοντούλα Βολακάκη που υπήρξε πέντε φορές Πρωταθλήτρια Ελλάδος στο ατομικό αλλά και Πρωταθλήτρια Ελλάδος στο ομαδικό με την ομάδα του Ολυμπιακού επίσης πέντε φορές. Στο ενεργητικό της έχει πολλές ακόμη διακρίσεις που δεν είναι εύκολο να απαριθμήσουμε.

Της Ελευθερίας Αντύπα

Φωτο: Χάρης Εργατίδης

Γιατί διάλεξες να ασχοληθείς με το πινγκ πονγκ και όχι με κάποιο άλλο άθλημα;

Ήταν εντελώς τυχαία επιλογή. Ασχολούμουν με το κολύμπι και έπαιζα τένις. Ήταν ο πατέρας μου όμως έφορος στην ομάδα των Χανίων και μια μέρα πήγα μαζί του για να μη μείνω μόνη στο σπίτι. Ξεκίνησα να παίζω πινγκ πονγκ στην ηλικία των έντεκα που θεωρείται μεγάλη ηλικία για το συγκεκριμένο άθλημα. Η ιδανική ηλικία για να ξεκινήσει κάποιος να παίζει πινγκ πονγκ είναι γύρω στα οχτώ. 

Είναι από τα αθλήματα που δεν έχουν ακόμη στην Ελλάδα πολλούς υποστηρικτές. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει, κατά τη γνώμη σου, για να αλλάξει αυτό και να το αγαπήσουν τα νέα παιδιά;

Είναι δύσκολο να το παρακολουθείς τηλεοπτικά, λόγω του ότι είναι μικρό το μπαλάκι και μεγάλες οι ταχύτητες. Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει η απαιτούμενη διαφήμιση και προβολή που θα μπορούσε να είχε γίνει. Σαν άθλημα έχει επιτυχίες. Έχουμε πολύ καλό επίπεδο. Θα μπορούσε σίγουρα ο τρόπος που το έχουν προμοτάρει να ήταν πολύ διαφορετικός. Να μπει στα σχολεία για να το γνωρίσουν τα παιδιά. Τα περισσότερα σχολεία έχουν από ένα τραπέζι πινκ πονγκ. Κι έχουν κάνει τα τραπέζια πίνακες ανακοινώσεων και κολλάνε πάνω χαρτιά. Ας ανοίξουν όλα αυτά τα τραπέζια που είναι κλειστά σε όλα τα σχολεία κι ας αφήσουν τα παιδιά από μόνα τους να παίξουν, αν δεν μπορούν οι γυμναστές να τους δείξουν. Ακόμα κι αυτό θα βοηθήσει. Το σχολείο της κόρης μου έχει τέσσερα τραπέζια πινγκ πονγκ. Τα έχουν κλειστά, όρθια και πάνω κολλάνε διάφορες ανακοινώσεις. Επτά στα δέκα σχολεία έχουν τραπέζια πινγκ πονγκ και τα έχουν για αυτή την χρήση.

Ο βασιλιάς των σπορ είναι το ποδόσφαιρο και δεύτερο σε σειρά προτίμησης έρχεται το μπάσκετ…

Είναι λογικό γιατί είναι εύκολο στο να το παρακολουθήσεις. Είναι εύκολοι οι κανόνες. Ακόμα και κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ με το ποδόσφαιρο μπορεί να καταλάβει πότε θα μπει ένα γκολ ή τι δεν πήγε καλά, ενώ σε ένα άθλημα με τόση δεξιοτεχνία είναι πολύ δύσκολο ο άλλος να καταλάβει τις ιδιαιτερότητες του, τις δυσκολίες του και γι’ αυτό δεν μπορεί να το εκτιμήσει και να το κατατάξει εκεί που πρέπει. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι είναι ανάμεσα στα τρία πιο δύσκολα αθλήματα του κόσμου. Και ένας αγώνας σε πολύ υψηλό επίπεδο, όπως ένας τελικός Παγκοσμίου, αντιστοιχεί σε Μαραθώνιο. Και μόνο γι’ αυτό δείχνει πόσο δύσκολο είναι σαν άθλημα.

Τα άλλα δύο πιο δύσκολα αθλήματα γνωρίζεις ποια είναι;

Είναι η ενόργανη και οι καταδύσεις. Είναι μέσα στα αθλήματα με πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία.

Έχεις ζήσει την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 στην Αθήνα. Πώς μπορείς να περιγράψεις το συναίσθημα αυτό;

Ίσως μπορώ να τη συγκρίνω με τη γέννηση των παιδιών μου. Τόσο σημαντική, τόσο ιδιαίτερη, τόσο ξεχωριστή. Τόσο έντονη! Ήταν ιδιαίτερη όλη η στιγμή. Η συμμετοχή, ο τόπος και ο χρόνος. Ήταν όλα ιδιαίτερα.

Ποια σημαντική αθλητική σου στιγμή ξεχωρίζεις;

Μπορώ να ξεχωρίσω σίγουρα το χρυσό στους Βαλκανικούς νέων γυναικών. Ξεχωρίζω επίσης τη στιγμή που στο Πανευρωπαϊκό του 2002 κέρδισα την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης στα προκριματικά. Και σίγουρα υπάρχουν πολλές καλές στιγμές, όχι τόσο μεγάλες σαν διάκριση, αλλά πολύ σημαντικές για εμένα. Όπως όταν σε πολύ μικρή ηλικία κατάφερα και πήρα το Πανελλήνιο γυναικών ή το τοπ 12 γυναικών.

Οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας ότι για να είσαι αθλητής χρειάζεται να κάνεις θυσίες. Ισχύει αυτό; Εσύ χρειάστηκε να κάνεις θυσίες για τον αθλητισμό; Κι αν ναι, ποιες ήταν αυτές;

Θυσίες χίλια τοις εκατό! Για να κάνεις πρωταθλητισμό και έξι ώρες προπόνηση την ημέρα σίγουρα θυσιάζεις πολλά πράγματα. Δεν έχεις περιθώριο να πεις ότι κάθε βράδυ: “Θα βγω με παρέες και θα ξενυχτήσω! Δεν έγινε και κάτι.”. Τα Σαββατοκύριακα πάντα είχαμε αγώνες. Επίσης είχαμε σταθερά μία φορά τον μήνα αγώνες στο εξωτερικό με την Εθνική Ομάδα, οπότε περιορίζονταν οι έξοδοι κατά πολύ, γιατί η πρωινή προπόνηση ξεκινούσε στις 4:45 το πρωί. Οπότε ήταν λίγο περιορισμένο το πρόγραμμά.

Ποιος ήταν ο λόγος που σε έκανε να αποσυρθείς από την ενεργό δράση;

Μετά από δεκαοχτώ χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Εθνική Ομάδα ήταν μεγάλη η κούραση που είχε συσσωρευτεί. Η πίεση της τελευταίας διετίας πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν πολύ μεγάλη. Αρκετό καιρό μετά από την απόφαση που πήρα σκέφτηκα ότι ήταν μια βιαστική απόφαση γιατί ήμουν στην καλύτερη στιγμή της αθλητικής μου καριέρας όταν σταμάτησα. Ήταν όμως τόσο μεγάλη η κόπωση που δεν είχα τη διάθεση και τη δύναμη να συνεχίσω να το κάνω με τον ίδιο ρυθμό και δεν θα ήθελα να το κάνω μέτρια. Έτσι, αποφάσισα πως θα ήταν καλύτερα να σταματήσω και να αποσυρθώ από το να κάνω κάτι μέτριο.

Είσαι μητέρα τριών υπέροχων παιδιών. Τα παιδιά σου ασχολούνται με το πινγκ πονγκ;

Η κόρη μου, που είναι εννέα ετών, έχει ξεκινήσει να παίζει εδώ και ένα μήνα και τη βλέπω πολύ ζεστή και μου αρέσει πολύ αυτό. Τα αγόρια είναι πιο μικρά, 5 και 6 ετών. Έχουν επαφή με το αντικείμενο. Έχουν έρθει στην ομάδα του ΑΛΦΑ. Τρέχουν, παίζουν κάποιες φορές αλλά δεν μπορούν ακόμα να αντιληφθούν τι πρέπει να κάνουν σε αυτό το άθλημα.

Εσύ προσπαθείς να “μυήσεις” τα παιδιά στο πινγκ πονγκ; Θες να ακολουθήσουν το δικό σου μονοπάτι;

Η κόρη μου παίζει με δική της πρωτοβουλία. Ποτέ δεν της είπα: “θες να παίξεις; Ή έλα να σε πάω και να κάνεις προπόνηση” γιατί φοβόμουν μήπως επειδή αρέσει σε μένα, αν την πιέσω, μπορεί να μη θέλει. Ήταν καθαρά δική της επιλογή. Το αποφάσισε και μου είπε “μαμά θέλω να έρθω να παίξω”. Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Δεν σημαίνει ότι επειδή εγώ αγαπάω κάτι πρέπει να το κάνουν και τα παιδιά μου. Ο κάθε άνθρωπος γράφει τη δική του πορεία. Τα παιδιά μου μπορεί να έχουν ταλέντο σε κάτι τελείως διαφορετικό. Σε κάποιο άλλο άθλημα ή σε κάποιο μουσικό όργανο. Δεν μπορώ εγώ να τους πιέσω να κάνουν πινγκ πονγκ επειδή έκανα εγώ.

Συνεργάζεσαι με τον αθλητικό σύλλογο ΑΛΦΑ Καλλιθέας. Ποιο είναι το αντικείμενο σου εκεί και πώς προέκυψε η συνεργασία σας;

Προέκυψε τυχαία, από μια συζήτηση με τον πρόεδρο της ομάδας Θανάση Δελαρόκα, και ξεκίνησα να είμαι στην ομάδα ως προπονήτρια. Ξεκινήσαμε σιγά σιγά την ομάδα για να ανέβουμε κατηγορία. Αυτή τη στιγμή είμαστε στην Α2 και απ’ότι δείχνουν τα πράγματα θα καταφέρουμε να ανέβουμε στην Α1. Ξεκίνησε η ομάδα από πολύ χαμηλά. Είναι καθαρά οικογένεια, παρέα. Το κλίμα σου δημιουργεί τόσο καλή διάθεση και νιώθεις ότι κάνεις αυτό που σου αρέσει. Είναι χαλαρά όλα, χωρίς πίεση γιατί το ξεκινήσαμε ερασιτεχνικά. Άλλο αν έχει φτάσει σε πολύ καλό επίπεδο αυτή τη στιγμή.

Με τον σύλλογο ΑΛΦΑ αγωνίστηκες “κρεμασμένη” πάνω από την Τεχνόπολη στο Γκάζι με στόχο να συγκεντρωθούν χρήματα για το “Χαμόγελο του παιδιού”. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Εγώ προσωπικά δεν το έχω ξανακάνει, όπως και κανείς άλλος δεν έχει παίξει πινγκ πονγκ σε τόσο ύψος. Γι’ αυτό άλλωστε έχει γίνει πρόταση για να μπει στο ρεκόρ Γκίνες. Η αίσθηση να παίζεις σαράντα μέτρα πάνω από την επιφάνεια της γης είναι απίθανη. Είναι πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη εμπειρία. Σαν ομάδα ο ΑΛΦΑ του αρέσουν τα περίεργα και ιδιαίτερα πράγματα οπότε εγώ είμαι προετοιμασμένη και για κάτι ακόμα πιο εξτριμ. Μου φάνηκε νορμάλ αυτό για τον ΑΛΦΑ (γέλια).

Σχεδιάζετε κάτι νέο;

Ο πρόεδρος έχει πολλά στο μυαλό του. Τώρα τι από όλα αυτά που σκέφτεται θα υλοποιήσει…είμαστε σε αναμονή όλοι. Περιμένουμε… (γέλια)

Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

Ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει. Ξεκινάμε από εκεί. Όταν όμως, αυτές τις δύο φορές την εβδομάδα που θα ξεκλέψω λίγο ελεύθερο χρόνο, θα πάω στο ΑΛΦΑ, θα παίξω μια ωρίτσα για μένα. Το κάνω πλέον από τελείως διαφορετική πλευρά απ’ ότι το έκανα. Τώρα είναι η χαλάρωση μου, είναι η ευχαρίστησή μου. Ενώ παλιά όταν έκανα πρωταθλητισμό δεν σίγουρα για χαλάρωση. Τώρα μπορώ και το απολαμβάνω μέσα από την ομάδα, από το κλίμα που υπάρχει, από όλο αυτό που γίνεται.

Για ποιο πράγμα μπορείς να πεις ότι έχεις μετανιώσει στη ζωή σου και αντίθετα για ποιο πράγμα δεν έχεις μετανιώσει;

Δεν έχω μετανιώσει για κάτι που έχω κάνει, γιατί και κάτι να πήγε στραβά  έμαθα από αυτό και δεν το ξαναέκανα. Τώρα αυτό που ήθελα να είχα κάνει και δεν το έκανα, ήταν να ήμουν στην ενεργό δράση και στην Εθνική ομάδα για δύο-τρία χρόνια ακόμα. Να είχα κάνει την μεταγραφή που είχα κανονίσει μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες για την Ιταλία. Την τελευταία στιγμή την αρνήθηκα γιατί είπα ότι θα σταματήσω. Ήθελα να είχα δώσει στον εαυτό μου την ευκαιρία να παίξω δύο χρονιές στο εξωτερικό