Το «για να πεις τα κάλαντα» είναι ένα Ανθολόγιο Καλάντων από κάθε γωνιά της Ελλάδος, που τραγουδιούνται ολόκληρη τη χρονιά. Κάλαντα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των Φώτων, της Άνοιξης, του Πάσχα. Κάλαντα του σήμερα από την Κρήτη μέχρι τη βόρεια Ελλάδα και την Κάτω Ιταλία, αλλά και Κάλαντα αλλοτινών εποχών από την Καππαδοκία και τη Μικρά Ασία. Τραγούδια για τη Γέννηση και την Ανάσταση του Χριστού, τραγούδια για τον ερχομό της Άνοιξης και για τον θρήνο της Παναγίας.
Κάλαντα χρωματισμένα από τα ήθη, τα έθιμα και το τοπικό ιδίωμα κάθε περιοχής συνθέτουν ένα λεύκωμα μοναδικό και πρωτότυπο, που δεν πρέπει να λείπει από κανένα ελληνικό σπίτι. Η έκδοση περιλαμβάνει επίσης ιστορικές αναφορές και πληροφορίες για τις κατά τόπου περιοχές, αλλά και μουσικό CD με εναλλακτικό ήχο για να ακουστούν τα κάλαντα: jazz, soul ή απλώς… στην εποχή μας.
“Κάθε χρόνο, ακούγοντας κάλαντα απ’ όλη την Ελλάδα και συζητώντας γι αυτά, ένοιωθα μέσα μου βαθιά συγκίνηση. Ένοιωθα “λέξεις” που όταν οι κουβέντες κι οι γιορτές σιγούσαν, τις έπαιρνε ο αέρας. Το “για να πεις τα κάλαντα”, περισσότερο από λεύκωμα που περιλαμβάνει τον πλούτο των καλάντων και την ιστορία τους, περιέχει το συναίσθημά μου γι’ αυτά. Όλες τις λέξεις που τώρα πια, όσο κι αν φυσήξει, δεν μπορεί να τις πάρει ο αέρας, καθώς βρήκαν απάγκιο στο χαρτί. Δίχως να παρακάμπτω τους φανερούς συντελεστές του πονήματος τους οποίους ευχαριστώ βαθιά για τη συνεργασία, θέλω εδώ να ευχαριστήσω τον Luis Gomezbeck, έναν άνθρωπο που δεν είναι συντελεστής του έργου, μα στάθηκε υποκινητής του λέγοντάς μου το απλούστερο: Αφού σου αρέσουν τόσο τα κάλαντα, γιατί δεν γράφεις ένα βιβλίο γι’ αυτά;”
Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, Συγγραφέας
“Μικρός ουδέποτε είπα τα Κάλαντα. Τα θεωρούσα παιδικά, πρόχειρα, ευτελή. Δεκαετίες αργότερα, με μπούσουλα τον κοντυλοφόρο της Τασσοπούλου, συνειδητοποίησα πως πρόχειρος και ευτελής είναι μονάχα ο τρόπος που εσύ προσεγγίζεις κάτι. Τίποτε δεν είναι από μόνο του ευτελές. Πολλώ δε μάλλον ένα έθιμο πανάρχαιο, ένα προϊόν προφορικής παράδοσης, τα Κάλαντα, που κατάφεραν να ταξιδέψουν έως τις μέρες μας, από το στόμα του παππού στο αφτί του εγγονιού, επιβιώνοντας για αιώνες και χιλιετίες διότι, όπως κάθε μεγάλο κλασσικό έργο, άρεσαν εξίσου σε δεκάδες γενιές ανθρώπων. Το “για να πεις τα κάλαντα” ήταν ένα ταξίδι. Από το Χειμώνα στην Άνοιξη, από τη Γέννηση στο Θάνατο και στην Ανάσταση, από την Ανατολή στη Δύση, από τη μελωδία στην αρμονία, από τη μονοφωνία στον πολυφωνία, από την καρδιά στο νου. Από την παιδικότητα στην ωριμότητα.”
Παναγιώτης Παπανικολάου, διασκεύη – πιάνο
“Κάθε βδομάδα στην εκκλησία ψέλνω σχεδόν μόνος, όμως τα Κάλαντα τα ψάλαμε μαζί, τα είπαμε μαζί, διότι τα κάλαντα «τα λέμε». Μαζί. Μαζί όλοι αποφασίσαμε να κάνουμε δουλειά ως παρέα, σε έναν δίσκο που θα συνοδεύει ένα βιβλίο. Με μαέστρο τον Σίμο Κοκαβέση, αλλά μπροστάρη ουσιαστικό τον Παναγιώτη Παπανικολάου, αποφασίσαμε να παντρέψουμε τα πολυδιαστήματα με την αρμονία, το ψαλτήρι με τη jazz, τον αμανέ με τη φούγκα, την Ανατολή με τη Δύση και να πούμε τα κάλαντα στο σήμερα, κουβαλώντας προσεχτικά και κάθε τους παλαιό. Με ισορροπία, σεβασμό και αγάπη, ώστε τίποτε να μην απολέσει το «χρώμα» του. Το προσπαθήσαμε πολύ και με πολύ αγάπη.”
Γιώργος Σταύρου, ερμηνεία
