Τον Παύλο τον γνώρισα τον περασμένο Ιούλιο στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ που συνταξιδεύαμε από Λευκάδα για Αθήνα. Ένα παιδί συγκροτημένο, “ψαγμένο”, με καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Μου είχε μιλήσει τότε για την έκθεση ζωγραφικής που ήθελε να ετοιμάσει. Και μερικούς μήνες μετά το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Της Ελευθερίας Αντύπα

Πώς ξεκίνησε η ιδέα για αυτή την έκθεση;

Η ιδέα ήταν εμπνευσμένη από μια περίοδο στη ζωή μου που φαινόταν να επαναλαμβάνεται. Το μοτίβο ήταν το εξής: μετά από κάθε ”σκιερό” γεγονός, ακολουθούσε μια κίνηση, ένα ”περπάτημα” ας πούμε προς μια κατεύθυνση που αποκάλυπτε όλο και περισσότερο το λόγο που συμβαίνουν κάποια πράγματα στη ζωή μου, πράγματα που φαίνονται συμπτώσεις αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Όλα οδηγούν κάπου όπως το βλέπω τώρα, συμπληρώνουν μια μεγαλύτερη εικόνα.

Ακούγομαι σαν τρελός, ίσως, λέγοντας κάτι τέτοιο. Όμως θεωρώ πως άμα δει πραγματικά κανείς τι συμβαίνει στη ζωή θα καταλάβει πως όλα έχουν μια τάξη, μια ροή που δε γίνεται να την καταλάβεις με τη λογική σου.

Παραδείγματος χάριν, μπορεί να κάτσεις και να σχεδιάσεις έναν πολύ όμορφο κήπο, ίσως τον ομορφότερο κήπο του κόσμου, όμως σε σχέση με ένα δάσος δε συγκρίνεται από άποψη ευφυίας. Διότι το δάσος ενώ φαίνεται χαώδες, λειτουργεί σαν οικοσύστημα πολύ καλύτερα και για πολύ περισσότερο καιρό χωρίς τη βοήθεια κανενός. Η αντοχή στο χρόνο είναι η απόδειξη. Ένας κήπος από την άλλη θέλει προσοχή κάθε μέρα, σκέψη κάθε μέρα, λίγο να τον αφήσεις, καταστράφηκε.

Οπότε αν κάποιος δει τη ζωή του και το δάσος επιφανειακά,ναι, τότε όλα φαίνονται τυχαία και μάταια ίσως. Αν όμως δούμε πιο βαθιά, τίποτα δε συμβαίνει χωρίς λόγο, υπάρχει τάξη. Ακόμα και τα άσχημα, ακόμη και οι σκιές έχουν το σκοπό τους, απλά αυτός ο λόγος στον οποίο αναφέρομαι είναι τόσο έξυπνα σχεδιασμένος, ενσωματωμένος μέσα μας, που το μικρό μας το κεφάλι αδυνατεί να τον καταλάβει. Θέλω να μεταδώσω αυτό το μήνυμα και να βοηθήσω άτομα να δουν πως αυτό ισχύει, πως είναι πραγματικότητα και έπειτα να βοηθήσω άτομα να βγάλουν την τέχνη τους προς τα έξω ώστε κι εκείνοι να μεταδώσουν το δικό τους μήνυμα μέσα από αυτή. Για αυτό το λόγο άνοιξα την γκαλερί, για αυτό κάνω ότι κάνω.

Τελικά βρήκες συνοδοιπόρους για να κάνεις πράξη το όραμα σου. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές της έκθεσης;

Βρήκα εννοείται, η οικογένεια μου είναι πάντα σπουδαία υποστήριξη, στα καλά και στα δύσκολα. Στα δύσκολα φαίνονται οι δικοί σου άνθρωποι. Οπότε σαν πρώτη έκθεση στο χώρο τους ήθελα δίπλα μου, συμμετέχει η αδερφή μου και η μητέρα μου με έργα τους. Πολλά άτομα έδειξαν ενδιαφέρον και είχαμε πολλές αιτήσεις. Γνώρισα άτομα με τα οποία θα συνεργαστούμε σε μελλοντικές εκθέσεις σίγουρα, αλλά συνεργασία σε αυτή την έκθεση προέκυψε με άλλους δύο ζωγράφους που το εικαστικό τους έργο και αποτέλεσμα που δώσανε ήταν εξαιρετικό.

Ποιος είναι ο στόχος της έκθεσης και τα μηνύματα που θες να περάσεις μέσα από τα έργα σου;

Στόχος της έκθεσης συγκεκριμένα είναι να θυμίσει στον κόσμο πως όσο δύσκολα κι αν φαίνονται τα πράγματα πάντα υπάρχει τρόπος να βγούμε κι από τα πιο σκοτεινά μέρη, αρκεί να μάθουμε από τα λάθη μας, να συγχωρούμε και να προχωράμε. Για αυτό το λόγο το μήνυμα της έκθεσης είναι: “Οι σκιές χρωστάνε τη γέννηση τους στο φως”.

Είναι μια υπενθύμιση, διότι σε πολλούς αρέσει να λένε το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Και ξεγελάνε κόσμο, ειδικά τον κόσμο που πονάει. Το φως το εκτιμάμε για τη διαύγεια που μας δίνει, τα κάνει όλα ξεκάθαρα. Και το σκοτάδι μπορεί να δώσει διαύγεια σε κάποια πράγματα, όπως στα αστέρια για παράδειγμα ή γενικότερα πράγματα που είναι κρυμμένα, ακόμη κι μέσα μας. Αλλά αυτό που θέλω να μείνει είναι πως όλα προέρχονται από ένα μέρος πεντακάθαρο, αυτό εννοώ, ούτε φως, ούτε σκοτάδι, μόνο αλήθεια κι ειλικρίνεια. Αν θα βλέπουμε και λέμε τα πράγματα όπως είναι ή όχι είναι στο χέρι μας πιστεύω και κάνουμε επιλογές κάθε μέρα που μας ξεκαθαρίζουν τη ζωή ή μας την κάνουν πιο δύσκολη. Όσο για τα έργα μου, πάντα έχουν έναν θρησκευτικό χαρακτήρα, πνευματικό, και αποσκοπούν στο να στρέψω τον κόσμο προς αυτή την κατεύθυνση, προς το πνεύμα.

Ας σε γνωρίσουμε λίγο καλύτερα, Παύλο. Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείς με τη ζωγραφική;

Ήμουν καλός στη ζωγραφική από μικρή ηλικία. Οικογένεια ζωγράφων βλέπεις. Θυμάμαι η πρώτη μου ”επίσημη” ζωγραφιά ήταν ένα αυτοκίνητο που είχα δει σε μια διαφήμιση, ήθελα να φτιάξω κάτι τέλειο με απόλυτη ακρίβεια. Μου άρεσε αυτό, με τράβηξε η ακρίβεια. Θυμάμαι επίσης να ζωγραφίζω με στυλό κι όχι με μολύβι, επίτηδες διότι ήθελα το λάθος μου να είναι μόνιμο ώστε να πετάω το χαρτί και να ξεκινάω ξανά από την αρχή, άλλος ένας λόγος είναι ότι βαριόμουν να σβήνω, αυτή η βαρεμάρα παραδόξως με έκανε καλό. Από τεσσάρων χρονών ζωγραφίζω.

Ποιο από τα έργα σου ξεχωρίζεις και γιατί;

Το prima materia. Ο προτελευταίος μεγάλος πίνακας που έκανα για την έκθεση onar στο κέντρο μαρμαρογλυπτικής. Έχει πολύ έντονο συμβολισμό μέσα. Απεικονίζει τρεις γυναίκες από τις οποίες η μία είναι έγκυος. Όποιος καταλαβαίνει το νόημα από μόνος του είναι πολύ έξυπνος άνθρωπος. Ήρθε μέσα από πολύ πόνο αυτός ο πίνακας, με περίεργο τρόπο. Μου αρέσει πολύ, και στον κόσμο αρέσει. Χαίρομαι όταν πετυχαίνω αυτό τον συνδυασμό, σπάνια αυτά που μου αρέσουν, να αρέσουν και στον υπόλοιπο κόσμο.

Γνωρίζω ότι είσαι “ανήσυχο πνεύμα”. Με τι άλλο ασχολείσαι;

Κάνω διαλογισμό και yoga από 12 χρονών. Με μεταμόρφωσε. Δεν είναι σωστή έκφραση αυτή βέβαια. ”Κάνω διαλογισμό”. Λες κι έχεις επιλογή. Όλοι κάνουν. Το κάνω διαλογισμό, σημαίνει ζω τη ζωή μου. Δεν έχεις επιλογή, άμα θες τη ζεις ή άμα θες δε τη ζεις. Αν θες να ζήσεις όμως στο έπακρο και να μάθεις τι στο καλό είσαι, τι είναι αυτό το μυστήριο που λέμε ζωή, το σώμα σου, το μυαλό, τον εγκέφαλό σου. Άμα θες να λέγεσαι, να είσαι άνθρωπος δεν έχεις επιλογή. Όποιος είναι άνθρωπος και έχει αγάπη στην καρδιά του, όποιος έχει βάλει το καλό κάποιου άλλου πάνω από το δικό του, έστω και για λίγο, όποιος έχει υπάρξει διατεθειμένος να πεθάνει για κάτι, τότε έχει ”κάνει διαλογισμό” απλά δεν το ξέρει. Έχει ανοίξει την πόρτα για κάτι που δε χωράει σε περιγραφές, κάτι απόλυτο.

Επαγγελματικά τώρα συμμετέχω σε μια κολεκτίβα που πραγματικά πιστεύω πως θα γίνει κάτι πολύ όμορφο, τη ΓΕΝΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ μαζί με άλλους νέους καλλιτέχνες. Έρχονται αρκετά project στους επόμενους μήνες.

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που λειτουργεί ως πρότυπο για εσένα;

Οι άνθρωποι δυστυχώς, για εμένα, τις περισσότερες φορές πέφτουν λίγοι στις προσδοκίες που έχω θέσει και θα εξηγήσω τι εννοώ. Δε θεωρώ πως είμαι κάτι ξεχωριστό, όμως πιστεύω πως ο άνθρωπος δεν είναι κάτι έτοιμο, είναι κάτι που γίνεται, πρέπει να δουλέψεις την ανθρωπιά σου. Αυτό που οι περισσότεροι λένε άνθρωπο, στην ουσία δεν απέχει πολύ από το ζώο. Το σώμα σου έχει κάποια τάση, θέλει να φάει, θέλει να κοιμηθεί, θέλει να αναπαραχθεί, ένα ζώο δεν έχει την επιλογή να αγνοήσει αυτή την τάση, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει δίαιτα ή απεργία πείνας για παράδειγμα. Αυτή είναι η διαφορά ανθρώπου και ζώου. Η ελευθερία της επιλογής. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο Αϊνστάιν, ο Μπετόβεν ήταν άνθρωποι. Τώρα στους υπόλοιπους που το ζωικό μέρος ακόμη τους ελέγχει, ο Αϊνστάιν και ο Μπετόβεν φαίνονται υπεράνθρωποι. Αυτοί έγιναν άνθρωποι γιατί αγάπησαν κάτι περισσότερο από τον εαυτό τους. Οι πραγματικοί υπεράνθρωποι όμως, όπως ο Χριστός ή άλλα άτομα που έχουν ακουστεί για άλλα θαύματα, όχι μόνο αγάπησαν κάτι πιο πολύ από τον εαυτό τους. Πέθαναν για αυτό. Είναι συμβολικός θάνατος. Άλλαξαν, υπερέβησαν τα όρια που τους είχε θέσει κάθε πλαίσιο κοινωνικό ή μη. Ίσως υπερέβησαν και την ίδια τη φύση για να κάνουν αυτό που χρειάζεται. Από αγάπη. Οπότε όχι, δεν έχω πρότυπο. Έχω πράγματα που χρειάζονται να γίνουν, κάποια ήδη έγιναν. Αυτά με κάνουν να καλυτερεύω και να γίνομαι το καλύτερο που είναι δυνατόν.

Ποιος είναι ο επόμενος επαγγελματικός σου στόχος;

Θέλω να γράψω ένα βιβλίο. Που να μοιράζομαι τις πρακτικές και τις εμπειρίες μου. Πως άλλαξαν εμένα και πως επηρέασαν την τέχνη μου. Να το εκδώσω και να αγγίξει όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Να ξεκινήσει να στρέφεται ο κόσμος προς τα μέσα και να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του, να την πάει εκεί που πρέπει, εκεί που πραγματικά θέλει κι όχι εκεί όπου τον έχει κάνει η κοινωνία να πιστεύει πως θέλει να πάει.

Πού μπορεί να σε βρει κάποιος; 

Στη σελίδα μου στο Facebook Paul Debebe https://www.facebook.com/pauldebebeart/

Στο instagram https://www.instagram.com/paul.debebe/

Και στο κανάλι στο YouTube https://www.youtube.com/channel/UCxi2sdJACw7_neBLrdxdIfA

Θα μας συστήσεις την υπόλοιπη ομάδα;

Η ομάδα για αυτή την έκθεση είναι η Μυρτώ Παπαδάκη, ο Δημήτρης Ντάσιος, η Κωνσταντίνα Ντεμπέμπε και η Σμαράγδα Τσόκαλη.

*Info: Ο Παύλος Ντεμπέμπε είναι ένας ζωγράφος που εγκαινίασε τη γκαλλερί του στην καρδιά της Αθήνας με την έκθεση «Σκιές Και Περπατήματα» σε ηλικία μόλις είκοσι ετών. Ακολουθώντας από πολύ μικρή ηλικία τις πνευματικές του αναζητήσεις, φτάνει να μοιράζεται μέσα από την τέχνη του και τη δουλειά του, μια νέα προοπτική για τη ζωή, που είναι διαθέσιμη σε όσους είναι επίσης “διαθέσιμοι”. Έχει δημιουργήσει έργα που αντανακλούν αυτό το κομμάτι και δίνει μια ευκαιρία σε όλους να ζήσουν αυτή την προοπτική μέσα από αυτά. Απόφοιτος από το 1ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών. Σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων και έχει φοιτήσει σε πολλές σχολές σχεδίου.