“Ο Χρήστος Καπέλλας έχασε το αριστερό του πόδι, σε τροχαίο ατύχημα, όταν ήταν μόλις 17 ετών. ‘Ολα ξεκίνησαν για εκείνον, όπως ο ίδιος λέει, από το μηδέν, όμως με αποφασιστικότητα και θέληση κατάφερε να κατακτήσει την έβδομη θέση στο μήκος, στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ριο καθώς και πολλές ακόμη διακρίσεις σε αγώνες στίβου. “
της Ελευθερίας Αντύπα
Στη νεαρή ηλικία των 17 ετών είχες ένα ατύχημα που άλλαξε τη ζωή σου ριζικά. Πως συνέβη;
Οδηγούσα το μηχανάκι ενός φίλου (23/12/1999) και ειχα και συνεπιβάτη μαζί. Στη διάρκεια της βόλτας ο συνεπιβάτης μου τρόμαξε σε μια στροφή και σηκώθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν να με πετάξει σε δέντρο κι εκείνος να πεσει στο δρόμο.
Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη μετά το ατύχημα και πως τελικά αντιμετώπισες αυτό που είχε συμβεί;
Καμία σκέψη ολοκληρωμένη. Μόνο χάος και απορία … γιατί! Ο χρόνος γιατρεύει. Πήρα το χρόνο μου!
Από τη μια στιγμή στην άλλη, αναγκάζεσαι να μάθεις να περπατάς ξανά. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για ένα έφηβο αγόρι;
Τα χρόνια της εφηβείας είναι περίεργα χρόνια! Εγώ προσγειώθηκα απότομα. Όλα πήγαν απο την αρχή. Από το μηδέν, αλλά με περίεργη ψυχολογία!
Το ατύχημα σε έκανε να δεις την αγάπη σου για την «ταχύτητα» και τις μηχανές με άλλο μάτι;
Ναι. Εξακολουθώ και αγαπώ τις μηχανές και την ταχύτητα, αλλα σίγουρα το βλέπω με άλλο μάτι! Βλέπω και τις δύο πλευρές πια!
Ο στίβος στην ζωή σου, πώς προέκυψε;
Ο στίβος ήρθε εντελώς ξαφνικά για εμένα γιατί ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί ποτέ! Η γιαγιά μου ήταν ο άνθρωπος που μου έκανε την πρώτη επαφή με τον προπονητή μου. Και οι δυο αυτοί άνθρωποι μου έδωσαν το κίνητρο!
Είχες κάποια σχέση με τον αθλητισμό πριν το ατύχημα;
Οχι! Απολύτως καμια!
Ποια ήταν η συνεισφορά του κράτους για να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες που προέκυψαν;
Αν υπηρχε μια κλιμακα μεχρι το 100 , θα ελεγα πως η συνεισφορά του κρατους ειναι στο 5%. Κι αυτο με επιείκεια!
Η πολιτεία βρίσκεται στο πλευρό σου ή έχεις κάποιο παράπονο που θα ήθελες να ακουστεί;
Η πολιτεία δεν βοηθάει πουθενά! Ούτε στην κοινωνική μας ζωή ούτε στην αθλητική. Τα παράπονα είναι πολλά και ειναι μεγάλο το κεφαλαιο ΠΟΛΙΤΕΙΑ.
Πόσες ώρες προπονείσαι καθημερινά;
Η προπόνηση μου είναι δύο ώρες τη μέρα. Σε περίοδο αγώνων τέσσερις ώρες.
Με τι άλλο ασχολείσαι πέρα από τον αθλητισμό;
Γενικά κάνω αρκετά πράγματα. Από το πιο απλό, να πλένω αυτοκίνητα μέχρι και να φτιάχνω αυτοκίνητα ή να προσέχω την κόρη μου!!! (γέλια)
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο κατέκτησες την 7η θέση στο μήκος. Είσαι ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα; Ποιος ήταν ο στόχος σου όταν έφτασες στο Ρίο;
Ειμαι ευγνώμων για ότι έχω ζήσει στην αθλητική μου σταδιοδρομία και η 7η θεση δεν ειναι και άσχημη! Αλλά πραγματικά οι δυνατότητες μου ήταν για πιο καλή θέση. Δεν σταματάω όμως! Συνεχίζω μέχρι να φτάσω τον στόχο μου και να έχω τη θέση που μου πρέπει!
Τι αναμνήσεις σου έχει αφήσει η συμμετοχή σου στους αγώνες του Ρίο;
Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη ανάμνηση. Αγωνία μεγάλη για δύο λόγους! Την περίοδο εκείνη είχα να ζήσω δύο από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου! Το ένα ήταν να πάω καλά στους αγώνες και το άλλο να προλάβω να είμαι πίσω για τη γέννηση της κόρης μου !!! Απλά είναι τρομερή η αίσθηση που έχεις όταν βρίσκεσαι σε τέτοια διοργάνωση! Αισθάνεσαι δέος στην έναρξη των αγώνων, πόσο μάλλον όταν όλο αυτό έχει ξεκινήσει απο τη χώρα σου.
Από την διαδρομή σου ως αθλητής ποια στιγμή ξεχωρίζεις;
Το 2007 στο Λουτράκι που έκανα Πανευρωπαϊκό ρεκόρ στο Ύψος!
Τώρα προετοιμάζεσαι για…
Επόμενος στόχος είναι το Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Λονδίνο.
Πρόσφατα έγινες πατέρας. Έχει αλλάξει η ζωή σου με το μωρό;
Ναι!!! 180 μοίρες!!! Φοβερό συναίσθημα!
Θα επέτρεπες στο παιδί σου να ανέβει σε μηχανή, ύστερα από τη δική σου άσχημη εμπειρία;
Ναι. Αρκεί να οδηγεί με ασφάλεια και με τον κατάλληλο εξοπλισμό.
Σκοπεύεις να εμφυσήσεις και στο παιδί σου την αγάπη σου για τον αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα για τον στίβο;
Ναι, για τον αθλητισμό. Αρκεί να της αρέσει πραγματικά και να το αγαπά. Θα δυσκόλευαν τα πράγματα αν είχε να κάνει με πρωταθλητισμό. Εκεί θα ήμουν διστακτικός έως και αρνητικός.
Τι σου φτιάχνει τη διάθεση;
Η διάθεση μου φτιάχνει με την κόρη μου!
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Ο μεγαλύτερος μου φοβος είναι μη χάσω το πόδι μου πάνω από το γόνατο.
Ποιοι είναι οι μελλοντικοί σου στόχοι;
Κύριος στόχος είναι να εξασφαλίσω μια θέση εργασίας και κατ΄επέκταση μια διάκριση στους επόμενους αγωνες. Αν το πετύχω αυτό τότε θα είναι πιο εύκολο να αντεπεξέλθω στις ανάγκες του πρωταθλητισμού καθώς όπως προανέφερα δεν υπάρχει καμιά στήριξη ούτε από το κράτος ούτε και από την πολιτεία.
Σήμερα, που έχουν περάσει κοντά 18 χρόνια από το ατύχημα το οποίο έδωσε άλλη κατεύθυνση στη ζωή σου, κοιτώντας τα χρόνια που πέρασαν, τι συναισθήματα σου δημιουργούνται;
Δύσκολο να απαντήσω. Υπάρχουν όμορφα και άσχημα συναισθήματα. Υπήρξαν στιγμές που θα ήθελα να έχω το πόδι μου. Το σίγουρο είναι πως αν και είναι τόσο αντιφατικά, είναι το ίδιο δυνατά!
