Πρόσφατα μας συγκίνησε πολύ υποδυόμενος τον πατέρα σε διαφήμιση γνωστής μπύρας. Ο ίδιος συγκινήθηκε μιλώντας για τον δικό του πατέρα, κάτι που μας επιβεβαιώνει ότι η σχέση μας με τους γονείς μας όσες φουρτούνες και τσακωμούς και να περάσει, πάντα θα μας αφήνει στο τέλος μια γλυκιά γεύση και πως όλα στη ζωή είναι κύκλος. Ο Τάκης Σακελλαρίου μπαίνει στην παρέα του thespotlight.gr και μας ανοίγει την καρδιά του.
Της Ελευθερίας Αντύπα
Πρόσφατα συμμετείχατε σε διαφήμιση γνωστής μπύρας. Τι σας έκανε να πείτε ναι σε αυτή την πρόταση;
Στη διαφήμιση συνήθως οι άλλοι σε επιλέγουν (γέλια). Περνάς από κάστινγκ. Φαινόταν μια καλή παραγωγή από το πρώτο τηλεφώνημα. Ήταν εξαιρετική εμπειρία.
Πού έγιναν τα γυρίσματα;
Τα γυρίσματα ήταν σε πολλούς χώρους. Στη Βαρβάκειο, στη λαχαναγορά του Ρέντη, στο λιμάνι του Πειραιά, στου Ψυρρή, σε ένα σπίτι κάπου στο Κουκάκι και σε ένα γραφείο στο Σύνταγμα. Τρεις γεμάτες μέρες. Πολύ μεγάλη παραγωγή και πολύ καλός σκηνοθέτης. Πολύ καλός και ο συνάδελφος που έπαιζε τον γιο μου, ο Γιάννης Φραγκίσκος.
Έχετε έναν γιο. Σας φοβίζει το πώς θα εξελιχθεί σχέση σας μαζί του;
Έχω ένα γιο 12 ετών. Φόβο έχω να είναι καλά. Η ανησυχία μου από όταν γεννήθηκε ήταν να μην κάνει πράγματα που δεν θέλει να κάνει. Ότι και να κάνει στη ζωή του να του αρέσει. Τώρα μεγαλώνει, θα πάει γυμνάσιο. Θα σταματήσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά, θα σταματήσουν τα “γούτσου γούτσου”. Μετά θα φύγει κιόλας. Αλλά αυτός είναι ο δρόμος του. Να φύγει, πρέπει να φύγει. Δεν με στενοχωρεί αυτό. Αν μπορέσω να διατηρήσω τη σχέση που έχω μαζί του τώρα και μπορούμε και μιλάμε, νομίζω θα είμαι μια χαρά. Αυτό βέβαια για να συμβεί πρέπει και να μιλάς στο παιδί σου. Οι πατεράδες και οι μαμάδες δεν είναι αυτά τα σύμβολα που βλέπουν κάποια παιδιά. Εγώ σε κάποιες περιπτώσεις το έχω βιώσει. Βλέπεις τον πατέρα σου πολύ ψηλά και λες «εγώ τώρα πώς θα τον φτάσω;» Είμαστε άνθρωποι που κλαίμε, που θυμώνουμε, που λυγίζουμε, που δεν μπορούμε να προσφέρουμε κάποια πράγματα. Αυτό πρέπει να καταλάβει το παιδί.
Αναφερθήκατε στη σχέση με τον δικό σας πατέρα. Ήταν πιο αυστηρός;
Ήταν και άλλες οι εποχές. Ήταν αυστηρός, αλλά παρ’ ότι μαλώναμε κι εγώ ήμουν ο επαναστάτης, η μοίρα τα έφερε έτσι, που στις δύσκολες στιγμές, και τις δικές μου και τις δικές του, ο ένας ήταν δίπλα στον άλλον με έναν καρμικό τρόπο. Την τελευταία αγκαλιά, στον πατέρα μου, την έδωσα την ώρα που πέθαινε. Σίγουρα δεν προλαβαίνεις ποτέ να πεις τα πράγματα που θα ήθελες να πεις…
Ποια είναι η συμβουλή που σας έχει δώσει ο πατέρας σας και την ακολουθείτε;
Δεν ήταν άνθρωπος που έδινε συμβουλές. Είχε αξιοπρέπεια και μου άρεσε αυτό. Ήταν παιδίατρος. Πολύ καλός επιστήμονας και πάρα πολύ καλός στη δουλειά του. Ήταν καλός άνθρωπος ο πατέρας μου. Δεν κυνήγησε ποτέ ούτε τα πλούτη κι αυτό το εκτιμούσα. Είχε μια εντιμότητα αυτό το πράγμα.
Έχετε γίνει περισσότερο αναγνωρίσιμος μετά τη διαφήμιση. Τι σας λένε όταν σας συναντούν στο δρόμο;
Να με σταματάνε στο δρόμο δεν το έχω ζήσει ιδιαίτερα. Ένας ταξιτζής την προηγούμενη βδομάδα, που έφευγα από το θέατρο, με πολύ ενθουσιασμό μου λέει «εσείς δεν παίζετε σε μια διαφήμιση;» «Ναι». «Θυμίστε μου σε ποια;», «Σε μία μπύρα». Και δεν ξαναμίλησε. Περίμενα κάτι να μου πει (γέλια). Αυτό δηλαδή το συγκλονιστικό!
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση που πρωταγωνιστείτε, το «Δεσποινίς Τζούλια».
Εγώ υποδύομαι τον ρόλο του Ζαν. Ο Ζαν είναι ο υπηρέτης του Κόμη και της δεσποινίδος Τζούλιας. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει γνώσεις και μια ποιότητα αλλά είναι γεννημένος υπηρέτης. Είναι μεγαλωμένος σε ένα σπίτι άλλης τάξης από αυτό που υπηρετεί οπότε είναι ένας άνθρωπος με συμπλέγματα. Θα ήθελε και θα είχε τη δυνατότητα να αλλάξει ζωή και να ανέβει. Ξέρει όμως ότι όσο και να προσπαθήσει πολύ δύσκολα θα το πετύχει. Αυτή είναι η ψυχολογία του. Βλέπουμε τη σχέση του Ζαν με τη δεσποινίδα Τζούλια και την Κριστίν, που είναι η μαγείρισσα του σπιτιού και η «αρραβωνιαστικιά» του Ζαν. Εκεί δημιουργείται ένα τρίγωνο και μια εξάρτηση της Τζούλιας από τον Ζαν και του Ζαν από την Τζούλια. Παρακολουθούμε το έργο σε πραγματική ροή. Δεν έχει κάποια χρονική απόκλιση.
Βλέπουμε ότι μετά από μια βραδιά πάθους αντιστρέφονται οι ρόλοι.
Μπορεί να είναι φαινομενικό αυτό. Δηλαδή, ίσως η Τζούλια κατεβαίνει λίγο περισσότερο κι εκεί βρίσκει την ευκαιρία ο Ζαν.
Είναι ένας φιλόδοξος άνθρωπος και «αρπάζει» την ευκαιρία εκείνης της βραδιάς για να μπορέσει να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του.
Ναι, το κάνει αυτό, αλλά έχω την αίσθηση ότι γίνεται χωρίς μεγάλη πονηριά. Περισσότερο παρορμητικά και αυθόρμητα. Λέει στο έργο «Να πιαστώ από το πρώτο κλαδί του έργου και θα δείτε πόσο γρήγορα θα αναρριχηθώ». Θεωρώ ότι εκείνη τη στιγμή έχει βρει το πρώτο κλαδί του δέντρου. Είναι φιλόδοξος. Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει γλώσσες και είναι καλλιεργημένος, χωρίς να του το έχει επιτρέψει η οικογένεια του. Έχει ξεφύγει από την τάξη του πρακτικά αλλά ουσιαστικά δεν έχει ξεφύγει.
Εσείς είστε φιλόδοξος; Θα μπορούσατε να δικαιολογήσετε τη συμπεριφορά του Ζαν;
Εγώ πρέπει να τον δικαιολογήσω γιατί πρέπει να τον ακολουθήσω και να τον υποστηρίξω σαν ηθοποιός. Την ώρα που παίζω τον δικαιολογώ απόλυτα. Έχει τα δίκια του. Λέει σε κάποια στιγμή «πιστεύετε ότι ένας άνθρωπος της δικής μου τάξης θα τολμούσε να ρίξει ποτέ τα μάτια του πάνω σας, αν εσείς η ίδια δεν τον προκαλούσατε;” Έχει εκπλαγεί και ο ίδιος με αυτό που έχει γίνει. Έχει λειτουργήσει παρορμητικά, αυθόρμητα. Μπορεί να το είχε στο μυαλό του αλλά έχει προκληθεί κιόλας.
Σαν ηθοποιός λοιπόν, τον δικαιολογώ. Βρίσκεται στη θέση και έχει και τον χαρακτήρα να χειραγωγήσει. Και ειδικά ένα άτομο σαν τη Δεσποινίδα Τζούλια που πολλές φορές είναι αδύναμη. Είναι κι αυτή παρορμητική. Ίσως κι αυτή να ήθελε να είναι άλλης τάξης. Ίσως και αυτή να μην αντέχει το φορτίο της δικής της τάξης και βρίσκει την ευκαιρία και χειραγωγεί. Δεν θα ήθελα ούτε να με χειραγωγήσουν ούτε να χειραγωγώ. Αν και ίσως και να το έχω κάνει…
Σαν Τάκης Σακελλαρίου δεν τον δικαιολογώ απόλυτα. Δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω έτσι σε καμία περίπτωση. Θα μπορούσα να λειτουργήσω έτσι μόνο κάτω από έντονο θυμό αλλά μετά θα είχα τεράστιες ενοχές.
Το έργο γράφτηκε το 1888. Μπορεί να θεωρηθεί επίκαιρο;
Νομίζω ότι είναι 100% επίκαιρο και ακόμα περισσότερο στη σημερινή εποχή που ζούμε. Έχουμε την αίσθηση ότι οι τάξεις έχουν ξεχαστεί. Ότι δεν υπάρχουν σήμερα. Γιατί μας έχουν προσφέρει, έχουμε δεχτεί και θέλουμε πολλά πράγματα τα οποία δεν είναι πραγματικά. Είναι ψευδαισθήσεις. Μπορείς να βγάλεις χρήμα, να αποκτήσεις πλούτο και δόξα. Μπορείς, ίσως και σε άλλες χώρες να αποκτήσεις κάποιο είδος τίτλου. Τάξη όμως πραγματική δεν θα ανέβεις ποτέ.
Με τι άλλο ασχολείστε πέρα από την υποκριτική;
Έχω ένα μπαράκι στο Παγκράτι, το «Μπρίκι», στη Φρύνης. Είναι ένα παλιό κλασικό μπαράκι.
Τι σας χαλαρώνει;
Ανάλογα την εποχή. Το καλοκαιράκι με ξεκουράζει το ελεύθερο κάμπινγκ. Πηγαίνω στην Βόρεια Εύβοια. Το χειμώνα τρέχω πολύ. Μου αρέσει όταν μαγειρεύω. Ξεχνιέμαι και χαλαρώνω.
Τι μπορεί να σας θυμώσει;
Όσο μεγαλώνω, προσπαθώ να κρατάω την υπομονή μου γιατί βλέπω ότι δεν βγαίνει κάτι. Εκνευρίζομαι πάρα πολύ όμως με την αγένεια. Έχουμε σταματήσει να υπολογίζουμε τον διπλανό μας σε απλά πράγματα. Σαν να μην υπάρχει. Σαν να περπατάμε στο δρόμο και να μην υπάρχει κανείς. Σαν να είμαστε ο μοναδικός άνθρωπος σε αυτή τη γη και γι’αυτό τον λόγο όλοι είμαστε «κάπως». Αυτό το πράγμα με εκνευρίζει τρελά.
Ποια στιγμή της ζωής σας ξεχωρίζετε;
Σίγουρα τη γέννηση του γιού μου. Ήμουν και μέσα στη γέννα. Ήταν κάτι συγκλονιστικό. Στην αρχή με είχαν τρομάξει. Μου έλεγαν «θα λιποθυμήσεις!» και μπήκα σαν ψάρι μέσα. Όχι μόνο δεν λιποθύμησα. Είχα φτάσει να της δίνω εγώ τις εντολές. Δεν άκουγε κανέναν άλλον. Άκουγε μόνο εμένα.
Η τηλεόραση δεν σας ενδιέφερε ποτέ;
Ναι, αλλά δεν έχει τύχει κάτι. Δεν το έχω κυνηγήσει για να είμαι ειλικρινής. Στην αρχή, είχα κάποιες προτάσεις αλλά τότε δεν ήθελα. Προτιμούσα να κάνω θέατρο. Μετά που ήθελα εγώ, δεν ήθελα αυτοί. Τώρα δεν θα έλεγα όχι. Θα ήθελα επίσης πάρα πολύ να κάνω μία ταινία.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Ελπίζω να συνεχίσουμε την παράσταση με την ομάδα που έχει ξεκινήσει από πρόπερσι. Να κάνουμε θέατρο, όπως μας αρέσει και το θέλουμε και το πιστεύουμε κι από εκεί και πέρα ότι έρθει.
INFO: Ο Τάκης Σακελλαρίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Δεσποινίς Τζούλια” στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας/ Β’Σκηνή έως τις 11/4/2017.
*Φωτογραφίες: Δημήτριος Ιωάννου